SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna Gminy i Miasta Zduny

Książka warta przeczytania, wbrew pozorom o potędze matczynej miłości a nie o samym Auschwitz.

„Kołysanka z Auschwitz” – książka zainspirowana życiem Helene Hannemann. Opowiada o ogromnej kobiecej odwadze, bezgranicznej miłości do dzieci (nie tylko tych własnych) oraz heroicznej walce o życie uwięzionych w Auschwitz cygańskich towarzyszy niedoli. To na wskroś przejmująca, wzruszająca oraz wstrząsająca historia… W 1943 roku Helene Hannemann trafiła wraz z pięciorgiem swoich dzieci do Auschwitz, ponieważ byli oni Romami z krwi i kości. (...) Jej mąż Johann również stał się zesłańcem. Helene z uwagi na to, że była czystej rasy Niemką miała szansę zostać po drugiej stronie drutu kolczastego, ale zdecydowała się podążyć za swoją rodziną.
Helene z wykształcenia pielęgniarka została wyznaczona przez doktora Mengele do prowadzenia w obozie przedszkola. Kobieta całkowicie zdawała sobie sprawę z tego jakiego pokroju człowiekiem jest Mengele, ale za wszelką cenę chciała najmłodszym osadzonym w jakikolwiek sposób nieco „umilić” ten niewątpliwie najsmutniejszy czas ich dzieciństwa. Początkowo Mengele przystawał na wszelkie wnioski Helene. Dzięki młodej, zaradnej, pełnej wytrwałości i determinacji kobiecie przedszkole funkcjonowało wyśmienicie. Dzieci znajdowały się w znacznie lepszych warunkach, poprawiła się nieco ich higiena osobista, otrzymywały także większe racje żywnościowe i przede wszystkim mogły się ze sobą pobawić, jak na swoim własnym podwórku. Jednakże ta nieco upozorowana „radość” nie trwała długo. Okazało się, że dla doktora Mengele przedszkole stanowiło zaplecze z „małymi królikami doświadczalnymi”, mającymi służyć do przeprowadzania przez siebie eksperymentów jako idealny materiał doświadczalny. Helene załamana tym faktem, bynajmniej jednak niezaskoczona, żywiła już tylko nadzieje na przetrwanie tego przerażającego okresu w swoim życiu. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że w takiej sytuacji ocalić ich może tylko rychły koniec wojny i wyzwolenie obozy. Lecz czy do tego czasu zdołają wszyscy dotrwać???
Mario Escobar w sposób bardzo interesujący skonstruował fabułę swej powieści. Przedstawiona w książce treść jest pamiętnikiem (choć fikcyjnym) Helene Hannemann. Historię jej egzystowania w obozie poznajemy dzięki doktorowi Mengele, który w roku 1956 zaczyna go czytać podczas swej podróży samolotem z Buenos Aires do Szwajcarii. W ten sposób Mengele wraca pamięcią do cygańskiego przedszkola w Auschwitz do sekcji BIIe, gdzie trzymano Romów i przytacza nam opowieść o niezłomnej Niemce i losach setek romskich dzieci. Polecam tą pełną wzruszeń historię.

Książka inspirowana autentycznymi wydarzeniami. Generalnie nie lubię takich... :) lubię prawdę, fakty, pamiętniki, ale ... no własnie, całkiem mi się to podobało. Nie jest to może szczyt pisarstwa, ale czyta się nieźle. Autor w zakończeniu opisuje, która postać była autentyczna, co zmienił w jej historii i jak naprawdę się zakończyła. I to mnie przekonało :)

Mocna. Inaczej odbiera sie takie powieści mając własne pociechy...

Poruszająca, przerażająca opowieść o sile matczynej miłości. O tym, że matka dla swoich dzieci zrobi o wiele więcej niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Historia, która wydarzyła się naprawdę.
Helene, aryjka czystej krwi, matka pięciorga dzieci, żona mężczyzny pochodzenia romskiego dobrowolnie skazuje siebie na zesłanie do obozu Birkenau II. Kiedy niemieccy żołnierze przychodzą po jej męża i dzieci, nie waha się ani chwili, (...)

Książka przeczytana praktycznie jednym tchem. Bardzo wciągająca. Polecam, warto.